Bir Ağaç Olayım

 Bırakın, bir ağaç olayım.

Uzatayım kollarımı gökyüzüne, hiç inmeyecekmiş gibi...

Bırakın rüzgar her bir yaprağımı dans ettirsin,

Dallarım canlansın doğanın melodisiyle...

İzin verin kuşlara yuva olayım, yağmur yağınca şemsiyeleri.

Biriktireyim bütün suyu...

Şahit olayım dallarımdan kuşların ilk kanat çırpışlarına.

Gölgemde soluklananlara dayanak olayım.

Yeşilliğim hiç bitmesin, bırakın.

Canlandırsın harabeleri.

Birleşsin mavinin özgürlüğüyle, sonsuzluğa...

Bulutların beni yıkamasına izin verin.

Açayım kollarımı güneşe.

İzin verin, ayaklarım özgürce kıvrılıp güçlensin toprağın altında.

Rengarenk çiçekler serpişsin dallarıma.

Süslesin yeşil yaprakları,

Ve saçsın enfes kokularını.

Hışırtılarıma kuş sesleri eşlik etsin.

Bırakın, dallarıma çocuklar tırmansın.

Dokunsunlar gövdeme, yapraklarıma.

Bakıversinler uzaklara benimle...

Sonra düşsün bir kaç yaprağım.

Uçup rüzgarla bir olsun gezsin her yeri, uçsuz bucaksız.

İzin verin...

Ruhun Kaleme Akıttıkları

 Yazmak için usta bir yazar, bir şair, tanınmış ya da çok okunan biri olmanıza gerek yok.Yazmak için ihtiyacınız olan tek şey içinizdekileri boşaltacağınız kadar beyaz bir kağıt ve ruhunuzla kağıt arasına kuracağınız uzun, ince bir köprü. Herşeyin kağıda akmasını sağlayacak bir köprü... Acaba kaç uç kırılacak o beyazlar dolana kadar, ne kadar dayanacak o kalem sana, satırlarına...

Her uç kırıldığında, kalem her düştüğünde biraz daha dost olursunuz o kalemle. O kadar tanır seni...  

Bana kalırsa yazmak da insan için en önemli ihtiyaçlardandır.(En az konuşmak kadar!) Bazen yazacak hiçbir şey olmasa bile yazmalı insan...Çünkü bir zaman sonra sen yazacak bir şey olmadığını düşünsen bile, eline kalemi aldığında aslında ne çok şey olduğunu anlarsın. 

 “Yazar olmayın,yazın.Yazar olmak hareketsiz ve hiç ilerlemeyen bir durumdur.Yazma eylemiyse hareket, aktivite ve hayat içerir. Hareket etmeyi bıraktığınız anda ölürsünüz.Yazmaya başlamak için hiçbir zaman geç değildir; okumayı söker sökmez yapabilirsiniz.”  

William Faulkner 

Yazmalı insan, ne olursa olsun... Bazen unutmamak için yazarsın, bazen de içini boşaltıp unutmak için... Bazen nefes almak için yazarsın, dayanabilmek için, güçlenmek için, bazense sadece yazmak için...

Ama hiç yazmamış birinden bunu beklemek de yanlış olur bence. Onun için hiç kolay olmayacaktır. Ne kalem tanır onu ne kağıt, ne de o onları tanır. Beyni oyun oynayıp durur belki de...

Bazen aradan zaman geçer, dönüp bakarız yazdıklarımıza.Hiç beklemediğimiz kadar yabancıyızdır birbirimize... Üslubu, duygu ve düşünceleri, sanki bir başkasının hikayesini okuyormuş gibi gelir hepsi.

Yazılanlarla tekrar samimi olmak için, yazarken içinde bulunduğumuz ruh haline tekrar mı bürünmemiz gerekir?

Yazmak ruhun en derinliklerine inmektir. Bilinmedik onca şey keşfedersiniz içinizde, hiç beklenmedik şeyler çıkar bazen o kuyudan oraya buraya saklanmış, sıkışıp kalmış onca şey... Bu yüzden “asıl” kendimizi tanımanın da en iyi yollarındandır. 

Peki siz kendinizi ne kadar tanıyorsunuz?

Yağmurun Ardında

 Bulutlar yine ağladı bugün, doyasıya..

Günün erken saatlerinde,

Sabahın güneşiyle başladı savrulmaya, ordan oraya...

Onlar da tutamadı gözyaşlarını.

Bıraktı toprağın her bir zerresine,

Toprak emdi bütün hüznünü..

Gelip geçti pencerenin önünden öyle.

Rüzgarın avuçlarında...

Okyanuslardaki her bir su damlasıyla karışıp bir oldu şimdi gözyaşları.

Dağların en ırak tepelerinden akıp geçti, çamur oldu.

Hayat bekleyen tomurcuklara bir umut...

Camlar kapandı üzerine; 

Olan kuşlarını da kaybetti belki, dağıldı.

Belki bir müzikle, belki de sahildeki iniltilerle bir oldu, kayboldu haykırışları...

O aktıkça insanlar kaçıştı...

Dört bir yanı dolanıp geldi.

Sustu yine çığlıkları, şimşekler çakmayı bıraktı.

Gökkuşağını bıraktı geride,

Şimdi o topladı dikkatleri.

Geceye saklandı kalan gözyaşları;

Gecenin karanlığına, bilinmezliğine...

Her bir yıldızın yanlızlığına, ayın bakışlarına...

Ve yine sabitlendi mavilerin arasındaki beyazlık...

 

Ben Yine Aynı Ben

Açtım kanatlarımı,uçuyorum...

Kim ne demiş, ne yapmış?

Bilmiyorum...

Umursamıyorum da artık,

Uçuyorum sadece...

Gökyüzü mavi, kanatlarım beyaz...

Her zamanki melankoli şimdi daha az.

Yol uzun daha, gidilecek yer çok;

Daha yeni başlıyor havsalamda savaş.

Ve yine içimde meçhul bir minnet duygusu...

Kime yine bu minnet?

Gökyüzüne mi? Kuşlara mı?

Ya da dehlizine kapıldığım düşlerime

Uzaklarda bir kuş sürüsü 

Katılmalı mıyım onlara?

Yolumu kaybeder miyim bağımsız?

Ve bir tartışma aralarında;

Ne oldu, sorun ne, anlaşılmaz..

Gökyüzü mü dar geldi yoksa?

Yavaş yavaş aralanıyor göz kapaklarım...

Bilinçsiz...

Başlıyor yine aynı karmaşa, aynı monotonluk...

Şimdi o her zamanki hüzün kaplıyor yine içimi,

Ne büyük azab...

Kanatlarım düşlerimde kaldı, kuşlar yine tepemde...

Ben yine aynı yerde,

Yine aynı ben...