Ben Yine Aynı Ben

Açtım kanatlarımı,uçuyorum...

Kim ne demiş, ne yapmış?

Bilmiyorum...

Umursamıyorum da artık,

Uçuyorum sadece...

Gökyüzü mavi, kanatlarım beyaz...

Her zamanki melankoli şimdi daha az.

Yol uzun daha, gidilecek yer çok;

Daha yeni başlıyor havsalamda savaş.

Ve yine içimde meçhul bir minnet duygusu...

Kime yine bu minnet?

Gökyüzüne mi? Kuşlara mı?

Ya da dehlizine kapıldığım düşlerime

Uzaklarda bir kuş sürüsü 

Katılmalı mıyım onlara?

Yolumu kaybeder miyim bağımsız?

Ve bir tartışma aralarında;

Ne oldu, sorun ne, anlaşılmaz..

Gökyüzü mü dar geldi yoksa?

Yavaş yavaş aralanıyor göz kapaklarım...

Bilinçsiz...

Başlıyor yine aynı karmaşa, aynı monotonluk...

Şimdi o her zamanki hüzün kaplıyor yine içimi,

Ne büyük azab...

Kanatlarım düşlerimde kaldı, kuşlar yine tepemde...

Ben yine aynı yerde,

Yine aynı ben...