Yağmurun Ardında

 Bulutlar yine ağladı bugün, doyasıya..

Günün erken saatlerinde,

Sabahın güneşiyle başladı savrulmaya, ordan oraya...

Onlar da tutamadı gözyaşlarını.

Bıraktı toprağın her bir zerresine,

Toprak emdi bütün hüznünü..

Gelip geçti pencerenin önünden öyle.

Rüzgarın avuçlarında...

Okyanuslardaki her bir su damlasıyla karışıp bir oldu şimdi gözyaşları.

Dağların en ırak tepelerinden akıp geçti, çamur oldu.

Hayat bekleyen tomurcuklara bir umut...

Camlar kapandı üzerine; 

Olan kuşlarını da kaybetti belki, dağıldı.

Belki bir müzikle, belki de sahildeki iniltilerle bir oldu, kayboldu haykırışları...

O aktıkça insanlar kaçıştı...

Dört bir yanı dolanıp geldi.

Sustu yine çığlıkları, şimşekler çakmayı bıraktı.

Gökkuşağını bıraktı geride,

Şimdi o topladı dikkatleri.

Geceye saklandı kalan gözyaşları;

Gecenin karanlığına, bilinmezliğine...

Her bir yıldızın yanlızlığına, ayın bakışlarına...

Ve yine sabitlendi mavilerin arasındaki beyazlık...

 

Ben Yine Aynı Ben

Açtım kanatlarımı,uçuyorum...

Kim ne demiş, ne yapmış?

Bilmiyorum...

Umursamıyorum da artık,

Uçuyorum sadece...

Gökyüzü mavi, kanatlarım beyaz...

Her zamanki melankoli şimdi daha az.

Yol uzun daha, gidilecek yer çok;

Daha yeni başlıyor havsalamda savaş.

Ve yine içimde meçhul bir minnet duygusu...

Kime yine bu minnet?

Gökyüzüne mi? Kuşlara mı?

Ya da dehlizine kapıldığım düşlerime

Uzaklarda bir kuş sürüsü 

Katılmalı mıyım onlara?

Yolumu kaybeder miyim bağımsız?

Ve bir tartışma aralarında;

Ne oldu, sorun ne, anlaşılmaz..

Gökyüzü mü dar geldi yoksa?

Yavaş yavaş aralanıyor göz kapaklarım...

Bilinçsiz...

Başlıyor yine aynı karmaşa, aynı monotonluk...

Şimdi o her zamanki hüzün kaplıyor yine içimi,

Ne büyük azab...

Kanatlarım düşlerimde kaldı, kuşlar yine tepemde...

Ben yine aynı yerde,

Yine aynı ben...